ΤΟ ΒΟΥΝΟ ΤΩΝ ΚΟΡΙΤΣΙΩΝ

1826. Το Μεσολόγγι χάνεται, αλλά η Έξοδος γίνεται κραυγή ελευθερίας που αντηχεί σε όλη την Υφήλιο. Οι αμφιταλαντευόμενες μέχρι τότε Μεγάλες Δυνάμεις συντάσσονται με τους «ραγιάδες» και σύντομα η άκρη της Βαλκανικής, από ταλαίπωρη γωνιά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, γίνεται Ελλάδα…

1827. Η Σάνα και η Ρουθ, δυο γυναίκες που επέζησαν από την Έξοδο έχουν μετατρέψει ένα ξεχασμένο αρχαίο φρούριο και εγκαταλειμμένο μοναστήρι στην Ανατολική Μακεδονία, σε καταφύγιο για κορίτσια που σώζουν από τα σκλαβοπάζαρα. Εκεί, στο «Βουνό», όπως το λένε μεταξύ τους, μαθαίνουν στα κορίτσια γράμματα, επιβίωση και ελευθερία…

Σε μια από τις επισκέψεις της στο παζάρι των σκλάβων στην Πόλη, η Σάνα, ενώ προσπαθεί να σώσει δύο μικρά κορίτσια, ανακαλύπτει μια ακόμα επιζήσασα της Εξόδου, σκλάβα των Οθωμανών. Μια σκλάβα που για τη σωτηρία της χρειάζονται ένας στρατός και ένας πόλεμος. Και αντί γι’ αυτά υπάρχουν μόνο η Σάνα, ο σιωπηλός Αράμ, που μπορεί να είναι μισός λύκος, ένας σκύλος που είναι μισός λύκος, και τα μικρά κορίτσια. Που είναι όσο μικρά χρειάζεται ώστε να πιστεύουν ότι θα φτάσουν στην Πόλη χωρίς να γίνουν αντιληπτά, θα ελευθερώσουν τη Μαρία, θα το σκάσουν μαζί της και θα ξαναβρεθούν πίσω στην ασφάλεια του «Βουνού», με μόνα όπλα τους τους αμανέδες και το φύλο τους…

Και κάπως έτσι, η Μανίνα Ζουμπουλάκη μας παραδίδει ένα επεισόδιο από τα πολλά εκείνα που, μυθολογημένα ή όχι, έκαναν την Ελλάδα να αυτοπραγματωθεί ως ελεύθερη χώρα έχοντας πίσω της ένα ολόκληρο Μεσολόγγι και μπροστά της μια ολόκληρη νέα πραγματικότητα.